Μάρκος Βινίκιος (ύπατος το 30)
| Μάρκος Βινίκιος (ύπατος το 30) | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Θάνατος | 46[1] |
| Συνθήκες θανάτου | θανατική ποινή |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αρχαία Ρώμη |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | λατινική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός στρατιωτικός |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Ιουλία Λιβίλλα |
| Γονείς | Publius Vinicius |
| Αδέλφια | wife of Lucius Arruntius Camillus Scribonianus Vinicia |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Ύπατος στην αρχαία Ρώμη Ρωμαίος συγκλητικός |
Ο Μάρκος Βινίκιος, λατιν.: Μarcus Vinicius (π. 5 π.Χ. - 46 μ.Χ.) ήταν Ρωμαίος, δις ύπατος και σύζυγος της Ιουλίας Λιβίλλας, μικρανιψιάς του Αυτοκράτορα Τιβερίου. [2] Ήταν γιος και εγγονός δύο υπάτων, του Πόπλιου Βινικίου (υπάτου το 2 μ.Χ.) και του Μάρκου Βινικίου (ύπατος το 19 π.Χ.).
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννημένος στο Cales Κάλες της Καμπανίας, ο Μ. Βινίκιος ξεκίνησε τη συγκλητική του σταδιοδρομία ως quaestor (ταμίας) το 20 μ.Χ. Την ίδια χρονιά ζητήθηκε από τον Bινίκιο να συμμετάσχει στην υπεράσπιση του Γναίου Καλπούρνιου Πίσο για τη δολοφονία του Γερμανικού, αλλά αρνήθηκε. [3] Ήταν παρών για τη δίκη, καθώς το όνομά του εμφανίζεται ως ένα από τα ονόματα των επτά μαρτύρων του Senatus consultum de Cn. Pisone patre (Συγκλητικού συμβουλίου για τον Γν. Πίσο πατέρα), της επίσημης πράξης της Ρωμαϊκής Συγκλήτου σχετικά με τη δίκη και την τιμωρία του Πίσο.
Το 30 ο Βινίκιος διορίστηκε στην υπατεία, την οποία κατείχε με τον Λούκιο Κάσσιο Λονγίνο. [4] Την ίδια χρονιά, ο Βελέιος Πατέρκουλος δημοσίευσε τις Ιστορίες του, τις οποίες αφιέρωσε στον Βινίκιο. [5]
Το 33 ο Τιβέριος τον επέλεξε ως σύζυγο για την Ιουλία Λιβίλλα, τη νεότερη κόρη τού ανιψιού του Γερμανικού. Με την ευκαιρία αυτή ο Τάκιτος περιγράφει τον Βινίκιο ως «ήπιου χαρακτήρα και περίτεχνο ρήτορα». [6]
Για το διάστημα 39-40, ο Βινίκιος έγινε ανθύπατος κυβερνήτης της Ασίας. [7] Πριν από αυτό είχε διοριστεί σε μία επιτροπή, που είχε αναλάβει να εκτιμήσει τις ζημιές που προκλήθηκαν από πυρκαγιά στον Αβεντίνο λόφο. [8]
Ο Βινίκιος και ο ανιψιός του Λούκιος Άννιος Βινικιανός ενεπλάκησαν στη δολοφονία του Καλιγούλα και -για ένα σύντομο διάστημα- προσπάθησαν να τον διαδεχθούν στον θρόνο.
Αφού ο Κλαύδιος έγινε Αυτοκράτορας, ο Βινίκιος τον συνόδευσε κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής κατάκτησης της Βρετανίας το 43, και του απονεμήθηκε το Ornamenta triumphalia (διάκοσμος θριάμβου). Το 45 τιμήθηκε με τη σπάνια διάκριση μίας δεύτερης υπατείας· ο συνάδελφός του εκείνη τη χρονιά ήταν ο Τίτος Στατίλιος Ταύρος Κορβίνος. [9]
Με προτροπή της Βαλ. Μεσσαλίνας, ο Βινίκιος σκοτώθηκε σε 46. Ωστόσο η κηδεία του τελέστηκε από το κράτος. [10]
Στη λογοτεχνία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας στο μυθιστόρημα Quo Vadis του Χένρικ Σιενκιέβιτς, που ονομάζεται επίσης Mάρκος Βινίκιος, είναι ο φανταστικός γιος του ιστορικού Mάρκου Βινικίου.
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Νυμφεύτηκε την Ιουλία Λιβίλλα, κόρη του Γερμανικού στρατηγού (ανιψιού του Τιβερίου). Ήταν αδελφή του Καλιγούλα και θεία του Νέρωνα.
Bιβλιογραφικές αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ (Αγγλικά) CERL Thesaurus. Consortium of European Research Libraries. cnp01281930.
- ↑ Vogel-Weidemann, Statthalter, p. 313; Syme, Roman Revolution, p. 499
- ↑ Tacitus, Annales, 3, 11, 2
- ↑ Vogel-Weidemann, Statthalter, p. 307
- ↑ Velleius 1, 8, 1. 13, 5
- ↑ Tacitus, Annales 6, 15, 1; Cassius Dio 58, 21, 1
- ↑ Syme, "Problems about Proconsuls of Asia", Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik, 53 (1983), p. 196
- ↑ Tacitus, Annales 6, 45
- ↑ Paul Gallivan, "The Fasti for the Reign of Claudius", Classical Quarterly, 28 (1978), pp. 408, 424
- ↑ Cassius Dio 60, 27, 4
Δευτερεύουσες πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Syme, Ronald (1939). Η Ρωμαϊκή Επανάσταση. Οξφόρδη: Clarendon Press.
- Vogel-Weidemann, Ursula (1982). Die Statthalter von Africa und Asia in den Jahren 14-68 ν. Χρ .: Eine Untersuchung zum Verhältnis Princeps und Senat. Βόννη: Habelt.